Genetische karakterisatie van de 17de-eeuwse lindedreef bij de abdij van Tongerlo (Westerlo)

De 17e-eeuwse linden in de abdijdreef te Tongerlo behoren tot de oudste Hollandse linden (Tilia x europaea) in Vlaanderen. Bij het beheer en de restauratie van de historische dreef, wenst men het oorspronkelijk landschappelijk karakter en de uniformiteit van de dreef te behouden. Informatie over de genetische aard (klonaal of niet klonaal) en oorsprong (herkomst plantmateriaal) van de lindebomen in de dreef ontbreekt en is nodig om de juiste keuze te kunnen maken omtrent het plantsoen bij restauraties. In deze studie werden de bomen uit de dreef van de abdij van Tongerlo genetisch gekarakteriseerd en vergeleken met andere 17e en 18e-eeuwse oude linden, linden met erfgoedwaarde, linden uit arboreta en recent handelsplantsoen. Hieruit blijkt dat de oudste bomen uit de dreef grotendeels tot eenzelfde klonale groep behoren. Ook enkele andere 17e en 18e-eeuwse erfgoedlinden uit België en Nederland behoren tot diezelfde klonale groep en kunnen als identiek beschouwd worden aan de oudste linden uit de abdijdreef. De bomen van de abdijdreef werden destijds opgekweekt uit afleggers of stekken. Ze verschillen duidelijk van recent handelsplantsoen van Hollandse linde. Het huidig handelsplantsoen van Hollandse linde is heel erg beperkt in genetische diversiteit en bevat hoofdzakelijk één kloon, nl. ‘Pallida’ (syn. koningslinde). De kloon ‘Pallida’ wordt eveneens frequent terug gevonden binnen de collectie erfgoedlinden. De resultaten van deze studie sluiten aan bij een recente Deense studie die suggereert dat de kloon ‘Pallida’ reeds eeuwen veelvuldig wordt aangeplant in Noordwest-Europa. Om het oorspronkelijk karakter te behouden gebeurt restauratie van de dreef bij voorkeur vertrekkende van vegetatief opgekweekt plantsoen van de originele bomen en niet vertrekkende van handelsplantsoen.